Een van de belangrijkste uitgangspunten die ik vanuit mijn sjamanistische leerweg als begeleider heb meegenomen is 'eat your own medicine'. Als ik mensen begeleid naar hun schaduw dan kan dat alleen als ik zelf mijn schaduw heb ontmoet. Als mensen in mijn sessies hun oude patronen moeten loslaten dan kan dat alleen als ik zelf vernieuwing ben aangegaan. In de wereld van coaching en consultancy blijkt dit principe niet te werken en dat is vreemd.
In mijn tijd als consultant heb ik meerdere organisaties mogen begeleiden door transformaties waarbij mensen banen verloren en oude zekerheden. Nooit heb ik de vraag gehad 'dat radicale plan van u is allemaal leuk en aardig, maar wat heeft u zelf voor transformaties doorgemaakt mijnheer Goedbloed?' In de sjamanistische traditie waar ik in ben opgeleid zou dit ondenkbaar zijn. Mensen zijn alleen bereid om essentiële levensgebieden te doorkruisen onder begeleiding van diegenen die het terrein kennen. Daarom maak ik graag een onderscheid tussen 'coach' en 'gids'.
Een aantal jaar geleden kreeg ik een bijzonder verzoek van een van mijn deelnemers. In het kader van een prestigieuze consultancy opleiding moest een eindscriptie gemaakt worden en deze persoon had heel dapper gekozen voor het onderwerp 'droomreflectie'. Mij werd gevraagd om supervisor te zijn waardoor ik inzage kreeg in de dromen van top consultants in wording.
Uit bijna alle dromen van deze professionals bleek dat men spook-bang was voor verandering. Men hield in dromen krampachtig en angstig vast aan modellen, status, reputatie en andere zekerheden. In het sjamanistische domein zouden veel van deze mensen bijzonder ongeschikt zijn om transformaties te begeleiden. In het bedrijfsleven is dit kennelijk geen criterium. Er worden leiders en begeleiders ingezet die te weinig levenservaring hebben om geloofwaardig diepgaande interventies te kunnen doen.
Ik zie nog de bankdirecteur voor me die de hele organisatie zelfsturend wilde maken terwijl hij zelf als een farao op de top van de pyramide wilde verblijven. De directrice die 'ondernemerschap' propageerde terwijl ze zelf haar twintig jarig jubileum als directielid tegemoet zag was ook geen geloofwaardig voorbeeld. De manager die met grote agressie de te hoge verzuimcijfers aan haar MT presenteerde met de boodschap 'we moeten meer verbinden' won ook niet de schoonheidsprijs.
Het is een kunst om geloofwaardig te zijn en je eigen principes in praktijk te brengen en natuurlijk zijn we mensen en halen we meestal niet de 100% score op onze principes.
Toch zou wat mij betreft iedere leider en begeleider zichzelf de gewetensvraag 'Do I eat my own medicine?' mogen stellen. Dat is de vraag die maakt dat je interventies oprecht en geloofwaardig kan maken en dat je met recht 'expert op ontwikkeling' bent.
Comentarios